BOERDERIJBRIEF

BOERin Cies

Dag trouwe lezertjes,

Al even geleden dat ik in de pen mocht kruipen voor de boerderijbrief. Terug van - niet echt helemaal - weggeweest. Ik zie jullie vragende gezichten die zich vol spanning afvragen, “Waar was ze dan?”, al levendig voor mij. Heuse avonturen: ik ben ondertussen namelijk moeder geworden! Zoontjelief groeide als een kool en mocht vorig weekend zijn tweede verjaardag al vieren, inclusief tractorcake en tractorkroon. En nee, ik probeer hem niet in een bepaalde richting te duwen hoor, hihi.

Niet echt helemaal weggeweest natuurlijk, want ik werkte na mijn moederschapsrust een jaar voltijds in onze boerderijwinkel. Dit voorjaar begon het toch weer te kriebelen en maakte ik een comeback op het land. Wonderwel zat het me allemaal nog goed in de vingers en waren de weken van lichte onzekerheid of “ik het nog wel zou kunnen” meteen vergeten nadat ik het eerste mes weer onder een krop sla stak. Wat een vreugdemoment was dat, magisch! Ik help nu op maandag en woensdag met de oogst, het wieden, schoffelen en planten. Op dinsdag en donderdag vind je me nog steeds in de winkel. 

De combinatie land-winkel bevalt me wel. Het laat me toe ons bedrijf vanuit verschillende hoeken te beleven en op een manier ook te verbinden met elkaar. Dat kan over praktische dingen gaan, zoals het doorvertellen in de winkel dat een oogst toch iets minder goed uitviel dan gedacht, dat een bepaalde groente minder snel rijp was en pas een dag later kon geoogst worden, of er een overvloed van een soort is die zeker in promo mag komen. Maar ook de beleving van het soms harde werk op het land, kan ik vertalen naar mijn winkelcollega’s. Omgekeerd geldt dat ook, bv. hoe dat nu precies gaat als de groenten in de winkel gezet worden, hoe iets beter zou verkopen als we het anders schikken in de bakken bij het oogsten of bij de verkoop. Een goed voorbeeld hiervan was de tomatenmix van oude rassen die deze zomer in onze winkelrekken pronkte. We plukten deze tomaten altijd gemengd: drie verschillende soorten in één bakje. Ze verkochten minder goed dan verwacht, hoe prachtig én lekker ze ook waren. Dus hebben we ze toch weer soort per soort uitgestald en... ze vlogen buiten als zoete broodjes. Deze kleine acties van verbinding, interne communicatie en samenwerking tussen verschillende werkplekken op het bedrijf kunnen misschien triviaal lijken, maar zijn van grote waarde omdat we als bedrijf toch al best met veel zijn, en het dus niet altijd even eenvoudig is om van de dagdagelijkse dingen volledig van elkaar op de hoogte te zijn.

Ondertussen is het alweer oktober en zit ik nog steeds met een glimlach, de zon op mijn snoet en vol dankbaarheid op het veld. Ik heb een paar favorieten van mijn kant; na een aantal jaren merk je dat bepaalde oogsten je meer liggen dan andere. Geef mij dus maar sla (ik snij je af in één haal), en boontjes plukken (tot je in de boontjestrance zit, ja ja), spruiten die zo mooi in een spiraal rond de stam groeien (krak-krak ervan afbreken), radijsjes (oh, zo mooi bij het spoelen - dat het blinkt dat rood en groen),… Voor al onze andere 60 soorten groenten draai ik mijn hand ook wél om. Het gezegde omgekeerd, letterlijk én figuurlijk gebruikt.

Lichtjes vreemd en ook best zorgwekkend is dat het oktober is en ik daar zit met de zon op mijn snoet, terwijl we al aan spruiten, prei, boerenkool en savooi oogsten begonnen zijn. Bijna elke week eten Pia de seizoenswerkster en ik na het werken een ijsje. We zeggen dan tegen elkaar "Dat dit wel het laatste zou moeten zijn van het seizoen, want zo dadelijk zal de herfst wel beginnen!". Ja, Herfst, waar blijf je? Vandaag aten we toch weer een ijsje, aan de achterdeur van de winkel, met de zon op onze snoet.

Cies