BOERDERIJBRIEF: BOER TEO

Beste abonnee, klant, sympathisant en liefhebber van de betere groente,

U heeft het ongetwijfeld ook gemerkt de afgelopen maand. Hoe de dagen beetje bij beetje langer werden, hoe je opnieuw van en naar de boerderij kon fietsen zonder fietslichtjes, en hoe de geur van de vroege bloesems u dan in vlagen tegemoet kwam. 

Dezer dagen moet het weerbericht zowat de enige reden zijn om de tv of radio nog aan te zetten. De enige stijgende curve waar we allemaal samen naar uit keken: de lente, het seizoen dat altijd nét op tijd lijkt te beginnen.

De tunnelserres op de boerderij staan ondertussen al helemaal vol geplant en we kijken samen vol ongeduld uit naar de eerste voorjaarsoogst. Een nieuwe lading fris groen.

Nu begint de wintervoorraad met knollen, bieten, kolen en prei uit Zulte echt te slinken (geen paniek: er zijn nog genoeg patatten!). Er is zowaar opnieuw ruimte in de koelcel. Ruimte waar hard voor doorgewerkt is deze maand. 

Net toen ik me af vroeg - ‘Is er eigenlijk wel leven na de prei?’ - begonnen we ook op de velden in Zulte met de eerste zaaiing en planting van het seizoen. Helemaal geen tijd meer voor dergelijke existentiële vragen dus, want de vroege kolen moesten geplant worden. Terwijl we de plantjes onder een vliesdoek stopten en bemoedigende woordjes toefluisterden, staken we ook regelmatig eens ons hoofd onder het doek van de vroege wortels om de kieming van de zaadjes in de gaten te houden. Tussendoor nog eens de sfeer op de composthoop gaan opsnuiven, en hier en daar wat snoeien langs het veld om plaats te maken voor de nieuwe teelten. Het gaat zoals altijd vooruit op het veld.

Ik zou haast vergeten dat ook de vroege aardappelen ondertussen onder strakke ruggen zijn gepoot (ja, ook volgend jaar zullen er genoeg patatten zijn!).

Maart was voor ons in Zulte dus een maand waar dingen op hun einde liepen én tegelijk andere zaken weer begonnen. Na de voorbereidingen tijdens de herfst, de (relatieve) rust tijdens de winter, komt het er tijdens de lente op aan om de juiste ingrepen te doen op het juiste moment. Niet alleen de juiste machines zijn hier van belang. Kijken en luisteren naar het veld is nog belangrijker in de biodynamische landbouw. Met veel zorg voor al het leven boven én onder de grond.

Ondertussen is duidelijk aan het worden dat de toegenomen aandacht voor lokale, biologische korte keten initiatieven van het afgelopen jaar zich consolideert. En dat geeft de bioboer moed. Zeker in een jaar waar we in het algemeen vaak schommelen tussen onzekerheid en hoop.

Eens te meer werden we deze maand herinnerd aan de grauwe realiteit achter die spotgoedkope aardbeien (en andere groenten en fruit) toen een krottendorp tussen kweekserres aan de Spaanse zuidkust volledig afbrandde. Een oceaan van plastic, economische uitbuiting en sociale drama’s, zonder enige zorg voor het leven op, naast of onder de bodem. Het is een van Europa’s donkere geheimen, die eens te meer duidelijk maakt dat het zo niet verder kan. Zo’n race to the bottom is uiteindelijk enkel schadelijk voor mens én natuur. Uiteraard zijn voor dergelijke complexe problemen geen eenvoudige oplossingen voor handen. Door enkel met een beschuldigende vinger te wijzen raken we ook niet veel verder... Een collectieve mind shift waar m'n collega Stefan in de vorige boerderijbrief naar verwees, zou nog maar het begin zijn. Veranderingen zoals deze moeten volgens mij zo breed mogelijk gedragen worden, niet enkel door bepaalde maatschappelijke bubbels.

Het is alvast hoopgevend dat meer en meer consumenten belang lijken te hechten aan een eerlijke prijs voor lokale verse kwalitatieve producten.

Benieuwd wat de toekomst brengt, maar in de eerste plaats benieuwd wat de rest van de lente zal brengen.

Groetjes,

Teo